روزی، از قفس و لب و دل و اشک، واز پا و تاریکی و آب، بهترین تجربه ی زندگیشان را پرسیدم. 

قفس گفت: تجربه ی من این است که دیرباورترین پرنده ها، سرانجام به پرواز بال می گشایند. 

لب گفت: دپرپاترین سکوتها سرانجام به فریاد رسیده اند. 

دل گفت: ماندگارترین یأس ها، از ضربه های شک به امیدی راه برده اند. 

اشک گفت: عمیق ترین غمها سرانجام با لبخندی به شادی رسیده اند. 

پا گفت: طورانی ترین راه ها با برداشتن آخرین گام، به مقصد رسیده اند 

تاریکی گفت: درازترین شبها با بانگ خروس سحری به طلوع تن داده اند. 

آب گفت: سرگشته ترین جویبارها، سرانجام به دریا وصل شده اند. 

پس از آن، بیمها و تردیدهایم را دیدم که چون ابری در بادها و آبی ها، محو می شدند.